(…) Allen kwamen zonder oponthoud bij Jo aan. Mijnheer Hazendans was na de korte rit door Alec gewekt en verkwikt uit de auto gestapt. Jo herkende de bejaarde man en had vervolgens kennis gemaakt met Alec. Hij zette koffie, maakte een broodmaaltijd, luisterde ondertussen naar de verslagen die beiden gaven en stelde vragen. De verdwijning van Sam maakte grote indruk op Jo die tot in detail wilde weten wat er in de uren, dagen, weken van Sams afwezigheid gebeurd was. Lees verder
Zelfs de pruttelende druivenmoes is zuur voor mij
Bjorn is langsgekomen. Hij heeft de druiven in de schaal tot moes geslagen en verwarmt het tot een heerlijke bisschopswijn voor ons’, probeer ik het vastgelopen gesprek met mijzelf weer op gang te brengen.
‘Ja hoor, verander maar van onderwerp als het te heet wordt onder je voeten’, spot het blauwe mij:
‘Ik heb niks met dat lopend vuurtje onder het blog van Bjorn (-red.). Ik wil het over ons hebben. Hoe wij nog verder kunnen. Lees verder
Barbara Jansma
Nog maar een zucht. Sam zat voor de zestiende dag op rij op het met klimop begroeide muurtje, leunde tegen de witte lantaarnpaal naast hem en stak de dertigste sigaret op.
De laatste uit het pakje. Hij voelde de contouren van een nieuw pakje in de jaszak toen hij zijn aansteker pakte en, met zijn hand de vlam tegen de wind beschermend, de sigaret aanstak.
Veertien jaar deed hij dit werk. Doodziek werd hij ervan. Wachten, dat was zijn leven. Iedere keer weer een onderkomen zoeken op de plaats waar wat te onderzoeken was.
Het had hem successen opgeleverd. Iedere zaak naar tevredenheid afgerond. Dader gepakt, slachtoffer gevonden, het was allemaal gelukt. Maar de enorme investering die het vergde, maakte hem wat gedeprimeerd.
Het was een eenzaam beroep, een gevaarlijk beroep. Bij iedere opgeloste zaak Lees verder
